XV. MUZEUM, SZWEDZKA ŻONA DIBBELTA I PARTIA BRUNATNYCH KOSZUL.

Wielki herb miasta ujrzeć możemy na pieczęci, używanej w pierwszej połowie XX wieku, przez żeńskie liceum i seminarium nauczycielskie w Kołobrzegu. Nosiło ono imię królowej Ludwiki i mieściło się przy ulicy o tejże nazwie (obecna ulica Łopuskiego). W gmachu dawnego liceum znajduje się obecnie Zespół Szkół zawodowych.

KARTKA DO DIBBELTA: LICEUM I SEMINARIUM NAUCZYCIELSKIEGO W KOŁOBRZEGU

Pieczęć liceum wykonana jest w formie koła o obwódce liniowej. Średnica jej wynosi 36 mm. Jest ona pieczęcią tuszową. Legenda otokowa na niej umieszczona brzmi: ?STADTISCHES LYZEUM UND OBERLYZEUM KOLBERG?. Inskrypcja otokowa zaczyna się i kończy gwiazdką u dołu pieczęci. Centralnie, w polu odcisku typariusza, widzimy wielki herb miasta Kołobrzegu, przy czym, porównując go do wcześniej opisywanego, odwrócone zostało ułożenie tarcz herbowych. Widzimy tarczę z nałożonymi insygniami o proweniencji kościelnej, widoczną po lewej, a trójdzielną w pas po prawej stronie herbu.

Opisywaną pieczęć ujrzeć możemy na karcie pocztowej adresowanej do nauczyciela geografii, przyrody i botaniki w tutejszym liceum, dr Otto Dibbelta. Kolekcjonera i inicjatora powołania w Kołobrzegu regionalnego towarzystwa kulturalnego, które skupiło się na gromadzeniu zabytków związanych z historią miasta i regionu. Powołana została przez nauczyciela z liceum organizacja o nazwie ?Kołobrzeskie Towarzystwo Regionalne? (Kolberger Verein fur Heimatkunde). Postawiła sobie ona za cel, rozwinąć w mieszkańcach zainteresowania historyczne, a także doprowadzić do powstania pierwszego w mieście muzeum.

Udało się. Raptem rok po utworzeniu stowarzyszenia, dnia 17 marca 1925 roku, uroczyście otwarto muzeum kołobrzeskiej małej ojczyzny ?Das Kolberger Heimatmuseum?. Początkowo eksponaty prezentowano w dwóch pracowniach lekcyjnych i na korytarzu, północnego skrzydła liceum. To w miejscu pracy nauczyciela pasjonata ulokowane zostało pierwsze muzeum w mieście. Otto Dibbelt został jego kierownikiem.

Kartka pocztowa z naniesioną nań licealną pieczęcią, wysłana została dla Dibbelta do Szwecji. Stamtąd pochodziła jego żona ? Astrid Hakanson. Niezwykle wytrwale wspierała swego męża w działaniach na rzecz powołania jednostki muzealnej w mieście. Pomagała ją tworzyć. Już w listopadzie założyła, przy liceum żeńskim, szkołę tkactwa artystycznego. Ukończyło ją bez mała dwieście uczennic, głównie z rejonu Pomorza.

OKŁADKA KSIĄŻKI ?DAS HAUS SCHLIEFFENSTRASSE 15 IN KOLBERG”

Zbiory Heimatmuseum zaczęły się rozrastać. Brakowało już miejsca na ich eksponowanie w szkole Dibbelta. Podjęto decyzję o przejęciu i przystosowaniu do celów muzealnych późnośredniowiecznej kamieniczki, przy ul. Schlieffenstrasse 15 (obecnie budynek muzeum przy ul. Gierczak). Ówcześni kołobrzescy włodarze wykupili obiekt od jego ostatnich właścicielek, sióstr Meinert. Od roku 1930 rozpoczęto, na terenie budynku, intensywne prace rewitalizacyjne i adaptacyjne. Skuto tynki zewnętrzne, ukazując piękno gotyckiego budownictwa ceglanego, tak chętnie wykorzystywanego do połowy szesnastego stulecia w miastach południowego obszaru morza bałtyckiego. Miało to ścisły związek z życiem zarówno politycznym, jak i kulturalnym miast portowych, powiązanych gospodarczo ze Związkiem hanzeatyckim. Przystosowując budynek przy Schleffenstrasse dla celów muzealnych, pragnął Dibbelt zachować jego mieszczański charakter. Zdążył opracować wstęp do dziejów tej szesnastowiecznej kamieniczki. Ukazał się on drukiem w książce dr.Gunthera Schmidta, pt. ?Das Haus Schlieffenstrasse 15 in Kolberg?, wydanej przez powołane przez Dibbelta stowarzyszenie. Książka stanowi pełną monografię dotyczącą średniowiecznej kamieniczki, w której odbywa się wystawa prezentowanych artefaktów. Książka wyszła drukiem w 1933 roku.

RYCINA Z KSIĄŻKI ?DAS HAUS SCHLIEFFENSTRASSE 15 IN KOLBERG”

W 1933 roku do władzy doszła partia brunatnych koszul. Dwa lata później, hitlerowcy usunęli Dibbelta z liceum, umieszczając eksponaty muzealne na strychu. Natomiast w roku 1939, wypędzono założyciela kołobrzeskiego muzeum, wraz z rodziną, z miasta. Nastały nowe porządki.